Ghost of Yotei – Review

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν η Sucker Punch εμπνεύστηκε από τα γουέστερν, τις ταινίες του Ταραντίνο και συγκεκριμένα το Kill Bill, αλλά εμένα αυτό το feeling μου βγάζει το Ghost of Yōtei. Ένα αίσθημα Άγριας Δύσης, με τους παράνομους να έχουν στήσει πανηγύρι, τους τοπικούς σερίφηδες να μην μπορούν να τα βγάλουν εις πέρας, και έναν ήρωα που έστω κι αν δεν έχει τα πιο αγνά κίνητρα, αποφασίζει να υπερασπιστεί τους κατατρεγμένους. Σε ότι αφορά το Kill Bill, τουλάχιστον τα δικά μου μάτια διακρίνουν αρκετούς παραλληλισμούς. Από την κιτρινόμαυρη ενδυμασία της Atsu, μέχρι τους villains, οι οποίοι γίνονται γνωστοί μέσω… κωδικών ονομασιών, όπως ακριβώς και στη διλογία του Ταραντίνο.

Η βασική πάντως επιρροή και πηγή έμπνευσης για τους developers είναι αναμφισβήτητα το πλούσιο έργο του Ακίρα Κουροσάβα, όπως ακριβώς συνέβαινε και στο προηγούμενο κεφάλαιο της σειράς. Κάθε καρέ του Ghost of Yōtei είναι πολυδιάστατο και έχει πολλαπλές πτυχές, παρέχοντας διάφορα οπτικοακουστικά ερεθίσματα στον παίκτη-θεατή. Πλέον βέβαια χάρη στο DualSense η Sucker Punch δεν διεγείρει μονάχα την όραση και την ακοή μας, αλλά και την αφή μας, μέσω της απτικής ανάδρασης του χειριστηρίου του PlayStation 5.

Γενικώς σε ότι αφορά τον οπτικοακουστικό τομέα, το Ghost of Yōtei είναι ένα πραγματικό αριστούργημα, ανεξαρτήτως του mode γραφικών που θα επιλέξετε. Από το πρώτο κιόλας λεπτό το παιχνίδι καταφέρνει να σε βυθίσει στον κόσμο του και μόλις καλπάσεις στις πεδιάδες και τα λιβάδια του είναι αδύνατον να μην αισθανθείς δέος. Τα πάντα σφύζουν από ζωή υπό την επιβλητική παρουσία του όρους Yōtei. Η χλωρίδα, η πανίδα, το θρόισμα του ανέμου και τα φύλλα που παρασέρνει στο πέρασμά του, τα μικρά χωριά, τα φυλάκια και τα φρούρια, τα πανδοχεία, οι ταλαίπωροι χωρικοί, οι ανήμποροι σαμουράι και η μοχθηρή “Yōtei Six”, συνθέτουν ένα μοναδικό οικοσύστημα που μαγεύει τον παίκτη. Ολόκληρο το περιβάλλον αποδίδεται με πρωτοφανή ευκρίνεια, σφρίγος και ζωντάνια, αλλά και με αποτελεσματική χρήση του ray tracing στους φωτισμούς. Το μοναδικό ψεγάδι που έχουμε να προσάψουμε είναι η έλλειψη ποικιλίας στα μοντέλα των εχθρών, και στα χαρακτηριστικά των προσώπων των NPC. Πέρα από κάποιους δευτερεύοντες χαρακτήρες που ξεχωρίζουν, μας δόθηκε η εντύπωση ότι όλοι οι υπόλοιποι NPC έχουν ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά στο πρόσωπό τους, και το μόνο που αλλάζει είναι η ενδυμασία, η κόμμωσή τους ή τα γένια τους.

Δυστυχώς όλη αυτή η μεγαλοπρέπεια περιορίζεται στην απόδοση του κόσμου, στα γραφικά, στα υπέροχα μουσικά θέματα και το συνολικό sound design, μιας και στους υπόλοιπους τομείς το Ghost of Yōtei χωλαίνει σημαντικά. Η ιστορία του είναι λίγο πολύ κοινότυπη, γεγονός που θα μπορούσαμε να παραβλέψουμε αν είχε δοθεί περισσότερη προσοχή στην ανάπτυξη των κεντρικών χαρακτήρων. Ακόμα και στην περίπτωση της Atsu, νιώθουμε ότι υπάρχει μια μεγάλη τρύπα που μπάζει από παντού νερά. Τα όποια flashbacks υπάρχουν μιας γυρίζουν στην παιδική ηλικία της, λίγο πριν τον χαμό των γονιών της, αλλά οι πληροφορίες που αφορούν τα όσα μεσολάβησαν τα επόμενα 16 χρόνια, είναι από ελάχιστες ως μηδαμινές. Μας δίνεται η αίσθηση ότι η ηρωίδα απλά μεταμορφώνεται από κορίτσι σε γυναίκα και ότι 16 χρόνια της ζωής της πέρασαν εν ριπή οφθαλμού. Το ίδιο ισχύει μέσες άκρες και στην περίπτωση του Lord Saitō, του κεντρικού villain. Τα υπόλοιπα μέλη της “Yōtei Six” είναι ακόμη πιο κενά, σαν μαθητές που δίνουν πανελλήνιες με μοναδικό σκοπό την αναβολή στράτευσης και παραδίδουν λευκή κόλλα.

Από εκεί πέρα, συναντάμε τις ίδιες ακριβώς “αδυναμίες” με αυτές που είχαμε επισημάνει στο review μας για το Ghost of Tsushima. Παρότι υπάρχει μια ποικιλία διαφορετικών όπλων και “gadgets”, όπως χειροβομβίδες κρότου λάμψης, το σύστημα μάχης είναι το ίδιο ακριβώς. Το μοναδικό πράγμα που δίνει λίγο παραπάνω βάθος, είναι ότι κάποια όπλα κάνουν counter συγκεκριμένους τύπους εχθρών. Λόγου χάρη, τα dual katana κάνουν counter τα yari και τα λοιπά polearms. Επίσης, εδώ μπορείτε να αρπάξετε τα όπλα των νεκρών αντιπάλων σας και να τα εκτοξεύσετε στους υπόλοιπους εχθρούς. Οι βασικές αρχές του combat, το οποίο βασίζεται στα parries, αλλά και όλοι οι μηχανισμοί του stealth έχουν ξεπατικωθεί με καρμπόν από το προηγούμενο κεφάλαιο της σειράς.

Το δεύτερο σημαντικότερο πρόβλημα αφορά το περιεχόμενο, το οποίο πέρα από το main story, που εδώ δεν προχωρά γραμμικά, μιας και επιλέγετε εσείς ποιο θα είναι το επόμενο μέλος της “Yōtei Six” που θα κυνηγήσετε, περιλαμβάνει δεκάδες προαιρετικές αποστολές. Οι αποστολές αυτές στοχεύουν να φουσκώσουν τεχνητά τη διάρκεια του παιχνιδιού, ένα σύνηθες φαινόμενο που παρατηρούμε στα σύγχρονα open world Action-Adventures. Οι αποστολές αυτές περιλαμβάνουν υποκλίσεις σε μνημεία, τα οποία βρίσκονται συνήθως σε δυσπρόσιτες περιοχές, γρίφους που ζητούν από εσάς να περιστρέψετε γρανάζια σε μια συγκεκριμένη θέση, εξολόθρευση εχθρικών φυλακίων, κόψιμο μπαμπού σε φέτες με το σπαθί σας και ούτω καθεξής. Οι ανταμοιβές μάλιστα για αρκετές δραστηριότητες είναι τελείως επουσιώδεις, μιας και το μόνο που κερδίζετε είναι διαφορετικά καπέλα ή μάσκες, χρωματικές παραλλαγές των ενδυμασιών ή skins για το σπαθί σας.

Σαν να μην έφτανε αυτό, τα νέα στοιχεία που φέρνει στο τραπέζι το Ghost of Yōtei μπορούν να χαρακτηριστούν μονάχα ως gimmicks. Ποια είναι αυτά; Μια σειρά από mini games που συνοδεύουν διάφορες δραστηριότητες, όπως το μαγείρεμα, τη σφυρηλάτηση μετάλλων, το παίξιμο ενός παραδοσιακού ιαπωνικού μουσικού οργάνου ή τη ζωγραφική. Την πρώτη φορά που θα ζωγραφίσετε ή θα παίξετε μουσική κάνοντας swipe το touchpad, ή την πρώτη φορά θα χρησιμοποιήσετε τα motion controls για να ψήσετε έναν σολομό ή ένα μανιτάρι η όλη διαδικασία θα σας φανεί διασκεδαστική. Όπως και όταν κάνατε το πρώτο σας γκράφιτι στο Infamous: Second Son της Sucker Punch. Κάπου παρακάτω όμως όλο αυτό γίνεται βαρετό και μοιάζει με μια αφόρητη αγγαρεία.

Το review βασίστηκε στη ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού, η οποία μας παραχωρήθηκε από τη Sony Hellas.