Η Δέσποινα Βανδή παραχώρησε μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στη Νάνσυ Ζαμπέτογλου για το περιοδικό “DownTown”.
Η διάσημη pop star μίλησε για τη στιγμή που άρχισε να ζει για εκείνη, για το πώς βιώνει έρωτά της για τον Βασίλη Μπισμπίκη αλλά και για το “Γεια – The Musical” του Φοίβου.
Όταν αποφασίζεις να πρωταγωνιστήσεις σε αυτήν. Τώρα μπορεί να σου γεννιέται η εύλογη ερώτηση: “Μα δεν πρωταγωνιστούσες στη ζωή σου όλα αυτά χρόνια;” Όταν κάνεις παιδιά όλα αλλάζουν. Αφήνεις τον εαυτό σου πιο πίσω, μπορεί να κάνεις πράγματα τα οποία δεν σε ευχαριστούν απόλυτα αλλά ευχαριστούν τον υπόλοιπο κόσμο και από εκεί που ζούσες εκατό τοις εκατό για τον εαυτό σου καταλήγεις να ζεις πενήντα τοις εκατό, μετά τριάντα, δέκα… και μια μέρα χάνεσαι, χωρίς να το καταλάβεις. Άλλαξα, ρε παιδί μου, όχι μια μέρα ξαφνικά, αλλά αποφάσισα να κάνω ευτυχισμένο τον εαυτό μου, να δώσω σημασία σε μένα.
Εσύ το καταλάβαινες ότι δεν είσαι ευτυχισμένη;
Δεν το καταλαβαίνεις. Ασφαλώς καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι καλά αλλά είναι τόσο πολλά αυτά που τρέχουν γύρω σου που επί της ουσίας αποσυντονίζεσαι και το μόνο που κάνεις είναι να κοιτάζεις πώς θα βγει η καθημερινότητα. και χάνεις τη μεγάλη εικόνα. Χάνεις τη μεγάλη, ουσιαστική εικόνα του ότι εσύ τελικά δεν είσαι χαρούμενος μέσα σε όλο αυτό. Οπότε, για να μιλήσω για μένα, η αλλαγή δεν έγινε ξαφνικά, αλλά όταν προέκυψε είδα τη διαφορά. με τι έχει να κάνει η χαρά; Διότι σίγουρα δεν έχει να κάνει ούτε με τα χρήματα ούτε με την εμφάνιση. Η χαρά έχει να κάνει με το πόσο εκτιμάς τον εαυτό σου εσύ η ίδια, αλλά και την ίδια σου τη ζωή.
Και αυτό από τι εξαρτάται;
Αυτό είναι πολύ μεγάλη συζήτηση. Εξαρτάται από τον τρόπο που μεγαλώσαμε, από τα βιώματά μας. Μπορεί να μην ξέρουμε καν ότι δεν έχουμε αυτοεκτίμηση, είναι όμως πολύ σημαντικό. Όσο περισσότερο εκτιμώ τον εαυτό μου τόσο περισσότερο τον φροντίζω και τόσο περισσότερο αρνούμαι να δεχτώ πράγματα. Γιατί; Γιατί εκτιμώ τον εαυτό μου και θέλω να είμαι καλά και εγώ.
Είχες αφήσει τον εαυτό σου;
Εντελώς. Για μένα προτεραιότητα ήταν τα παιδιά. Μην ξεχνάς ότι η Μελίνα πάει 19 και από την ώρα που ήρθε στον κόσμο εγώ με άφησα. Μετά γεννήθηκε ο Γιώργος. Εγώ το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να είναι καλά τα παιδιά. Όλος ο κόσμος μου ήταν αυτά. Δεν έδινα καμία σημασία στον εαυτό μου.
Δεν γίνονται και τα δύο μαζί;
Φυσικά και γίνονται. Νάνσυ, δεν το καταλαβαίνεις και δεν το καταλαβαίνεις επειδή οι άνθρωποι σταδιακά μέσα στο χρόνο αλλάζουν. Δεν αλλάζουν σε μια στιγμή. Και κάνεις υπομονή πιστεύοντας ότι τα πράγματα θα αλλάξουν, ότι θα γίνουν καλύτερα. Αλλά αυτά δεν αλλάζουν κι εσύ συνεχίζεις να κάνεις υπομονή. Εγώ από υπομονή μπορεί να σκάσω γάιδαρο, αλλά δεν είναι και τόσο μεγάλο προτέρημα αυτό τελικά.
Αν τα παιδιά σου ήταν μικρά ακόμα θα ήμασταν εδώ και θα λέγαμε αυτά;
Δεν το ξέρω. Νάνσυ, σε μένα τα πράγματα γίνανε πάρα πολύ απλά. Τα είδα όλα μπροστά μου στην κανονικότητά τους επειδή ερωτεύτηκα. Δεν ξέρω αν θα τα έβλεπα τόσο ξεκάθαρα πριν. Προκειμένου να δικαιολογήσουμε πράγματα που δεν μας αρέσουν στη ζωή μας, βρίσκουμε δεκάδες λόγους και αιτίες και δικαιολογούμε… και συνεχίζουμε να ζούμε και δικαιολογούμε… Δεν ήταν καλή η Δευτέρα και η Τρίτη, θα έρθει μία Πέμπτη και θα μας φτιάξει την εβδομάδα. Και περνάνε οι εβδομάδες… Δεν ήταν καλός αυτός ο μήνας, θα έρθει ένας επόμενος. Και περνάνε οι μήνες και είναι η δύναμη της συνήθειας και όλο αυτό το πράγμα που ξέρεις. Δεν είναι εύκολο να βγεις έξω από το πλαίσιο μέσα στο οποίο έχεις μάθει να λειτουργείς.
Δεν φοβήθηκες την ώρα που ένιωσες ότι ερωτεύεσαι;
Εγώ ερωτεύτηκα και θεώρησα τίμιο απέναντι στον εαυτό μου, στα παιδιά μου και στον άνθρωπο που είχα δίπλα μου τέλος πάντων όλα αυτά τα χρόνια να χωρίσω, δεν σήκωνε δεύτερη κουβέντα.
Δεν το φοβήθηκες το συναίσθημα που ερχόταν; σε ξεβόλευε, σου άλλαζε τη ζωή.
Οι άνθρωποι αλλάζουν, οπότε μοιραία και οι σχέσεις. Όταν ζεις παθητικά είναι σίγουρο ότι θα βρεθείς σε ψυχολογικά αδιέξοδα. Το συναίσθημα με αφύπνισε και κατάλαβα πως είχε έρθει πια η ώρα για αλλαγή.
Μου κάνει εντύπωση που –παρά τους κανόνες, τα στερεότυπα κι όλα αυτά που έχεις μέσα στο κεφάλι σου επειδή έτσι μεγάλωσες– αποφάσισες να το ζήσεις.
Κοίταξε, δεν έγινε έτσι ξαφνικά. Δεν πάρθηκε αυτή απόφαση μέσα σε μία μέρα. Είχα κι εγώ τις αγωνίες και τις αντιστάσεις μου, αλλά έβλεπα ότι αυτό το πράγμα έρχεται με φορά πάνω μου. Δεν μπορούσα να το παλέψω ούτε να αντισταθώ, οπότε έπρεπε να πάρω μια απόφαση. Ή να το ζήσω ή να το αφήσω. Δεν ήθελα να το αφήσω.
Είναι τελικά τύχη που ζεις όλο αυτό; κάτι σαν να σώζεσαι την τελευταία στιγμή που πας να φύγεις στον γκρεμό;
Ναι, τύχη είναι. Νομίζω ότι είναι κάποιος από εκεί πάνω ψηλά που ήθελε να συμβεί αυτό το πράγμα σε μένα. Είναι ο Θεός, είναι το σύμπαν, οι άγγελοι; Δεν ξέρω.
Αναθεώρησες κι άλλα πράγματα; εννοώ και στη δουλειά;
Καταρχάς, κάνω ψυχοθεραπεία σχεδόν δύο χρόνια τώρα και με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Θεωρούσα ότι το να διαβάζεις βιβλία και να έχεις καλούς φίλους είναι αρκετό για να εξελιχθείς, να μοιραστείς και να προβληματιστείς. Όχι όμως. Με την ψυχοθεραπεία βλέπεις πράγματα που ούτε είχες σκεφτεί ποτέ ούτε είχες έρθει αντιμέτωπος με αυτά. Είναι πολύ πιο εύκολο να χώνεις πράγματα κάτω από το χαλάκι και να προχωράς ξανά. Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη κλπ.
Άλλαξες και στη δουλειά σου λοιπόν;
Αυτό το έκανα πριν από μία δεκαετία. Εκεί ενηλικιώθηκα νωρίτερα φαίνεται. Στην προσωπική μου ζωή και στον ψυχισμό μου άργησα όμως. Στα επαγγελματικά μου θα πω πως τόλμησα να κάνω πράγματα χρόνια νωρίτερα, στα προσωπικά μου δεν τολμούσα.
Άρα την είχες την τόλμη μέσα σου.
Φυσικά! Ξαφνικά μετά τα 40, ναι, άρχισα να παίρνω τη ζωή μου στα χέρια μου και να πρωταγωνιστώ εγώ η ίδια. Ήθελα να αποφασίζω μόνη μου τι θα πω, πώς θα το πω, τι θα κάνω. Θέλω να έχω άποψη και ας είναι και λάθος. τώρα είσαι ευχαριστημένη; Ναι, φυσικά, είμαι χαρούμενη με τις επιλογές μου. Γιατί πια αποφασίζω μόνη μου.
Νομίζω ότι για ένα μεγάλο διάστημα οι φίλοι σου έπαιζαν πολλούς ρόλους στη ζωή σου. κάλυπταν πολλές ανάγκες σου.
Ναι, οι φίλοι είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Τώρα η δοσολογία είναι πιο κανονική. Έχω χάσει τελευταία τους φίλους μου και γκρινιάζουν πάρα πολύ κάποιοι, μου έχουν θυμώσει κιόλας. Αλλά, επειδή δουλεύουμε πάρα πολύ και εγώ και ο Βασίλης και όταν βρισκόμαστε θέλουμε να είμαστε οι δυο μας, βλέπουμε τους φίλους μας αλλά όχι με την ίδια συχνότητα. Και εκείνος το ίδιο μου λέει, ότι και οι δικοί του φίλοι γκρινιάζουν.
Οι φίλοι καταλαβαίνουν ότι έχεις ανάγκη τη συντροφικότητα αυτή τη στιγμή.
Είναι λίγες οι ώρες που βρισκόμαστε με τον Βασίλη και είναι και τα παιδιά μας, που επίσης είναι σημαντικό κομμάτι της ζωής μας.
Είσαι μόνη σου ποτέ μέσα στη μέρα;
Φυσικά. Τώρα έφυγε η Μελίνα και όταν ο Γιώργος είναι σχολείο και ο Βασίλης έχει γύρισμα είμαι μόνη μου. Όμως όταν έχουμε λίγο ελεύθερο χρόνο με τον Βασίλη θέλουμε να κάνουμε κάτι μαζί. Να περάσουμε στιγμές μαζί.
Πώς είναι αυτό;
Είναι πάρα πολύ όμορφο και είναι πρωτόγνωρο. Είναι σαν να είμαστε σε πενταήμερη. Μόλις βρούμε ένα κενό διήμερο –σπάνια βέβαια– θέλουμε να πάμε εκδρομή! Ή να πάμε να φάμε κάπου, να πάμε σε ένα ταβερνάκι, να κάνουμε μια βόλτα.
