Η αλήθεια είναι ότι μετά την ΄΄Λάμψη΄΄ τον είχαμε χάσει.
Ο Χρήστος Πολίτης, μετά από χρόνια, επιστρέφει στον κινηματογράφο και μίλησε για όλα στον Θεοδόση Μίχο, για το “The Magazine” του “News247.gr”.
Με αφορμή λοιπόν το “Broadway”, ο βετεράνος ηθοποιός παραχώρησε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του.
Όταν έχεις μπροστά σου τον ΄΄Γιάγκο Δράκο΄΄ η πρώτη ερώτηση σαφώς θα αφορά και την ΄΄Λάμψη΄΄ το τηλεοπτικό φαινόμενο που καθήλωνε κάθε μέρα, για πολλά χρόνια, τους τηλεθεατές μπροστά στην μικρή τους οθόνη.
Τον Φώσκολο “δεν τον γούσταρε ποτέ”. Όταν συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν μόνο οικονομικά ριγμένος στη σειρά, αντέδρασε. Η “Λάμψη” για εκείνον ήταν ένας αγώνας δρόμου, μια πρόκληση, στην οποία δεν αποδίδει κάποιο καλλιτεχνικό ενδιαφέρον.
Έχει τύχει να παίξετε σε άδεια θέατρα;
Μια και δυο φορές; Πολύ συχνά. Είναι άσχημη εμπειρία. Πχ το ‘94 έπαιζα στην παράσταση “Άννα Καρένινα” με τη Μιμή Ντενίση στο Θέατρο Ακροπόλ και σταματούσε η κυκλοφορία στην Ιπποκράτους. Ήταν και η εποχή που έκανα τον Γιάγκο Δράκο. Την επόμενη χρονιά μου πρότεινε ο Λιβαδάς να ανεβάσουμε τους “Αδερφούς Καραμαζόφ” του Ντοστογέφσκι και μάλιστα με έναν Ουκρανό σκηνοθέτη. Στη διανομή ήταν και ο Τίτος Βανδής, η Τάνια Τρύπη και ο βιαστής, ο Λιγνάδης. Παραπάνω από 13 θεατές δεν είχαμε σε καμία παράσταση.
Παρά το γεγονός ότι εσείς τότε κάθε απόγευμα “μπαίνατε” σε κάθε σπίτι της χώρας με τη “Λάμψη”;
Χαμός γινόταν, δεν μπορούσα να κυκλοφορήσω. Όμως το θέατρο Βέμπο στο μυαλό του κόσμου ήταν χώρος επιθεώρησης. Επίσης ο Πολίτης ήταν για τον κόσμο πια ο Γιάγκος Δράκος. Ντοστογέφσκι, Βέμπο, Γιάγκος Δράκος, Πολίτης, κάτι δεν τους κόλλαγε, ήταν έξω από την αντίληψή τους. Είναι να τρελαίνεσαι.
Την επόμενη χρονιά δεν έκανα θέατρο γιατί είχα σοκαριστεί. Όταν ήμουν μικρός, ξέρετε, είχα δει μια ταινία που λεγόταν “Το λιοντάρι του χειμώνα” με Πίτερ Οτούλ και Άντονι Χόπκινς και σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να ανεβάσω κάποια στιγμή αυτό το έργο. Το πρότεινα στον Κοραή Δαμάτη.
Έγινε ένας θίασος με την Αντιγόνη Βαλάκου -πολύ μεγάλη ηθοποιός- ανέβηκε μία πολύ ωραία παράσταση, κατά κάποιους ήταν η πιο ολοκληρωμένη μου ερμηνεία. Πάλι τα ίδια: 13 θεατές.
Άντεξα μέχρι τον Φεβρουάριο και είπα στον σκηνοθέτη: Δεν πάει άλλο, δεν γίνεται, δεν θέλει ο κόσμος, τι να κάνουμε; Έτσι αποχαιρέτησα το θέατρο. Όχι απλώς με μία αποτυχία. Αλλά με μία παταγώδη αποτυχία.
Πότε συνήλθατε από όλο αυτό;
Κοιτάξτε, ο ηθοποιός ξέρει τι είναι αυτό που κάνει. Ποτέ δεν πίστεψα ότι είμαι ο μέγιστος των ηθοποιών, όπως κάποιοι ανόητοι που περιφέρονται και λένε ότι είναι οι καλύτεροι των τελευταίων 100 χρόνων ή της γενιάς τους. Ξέρετε πόσα τέτοια νούμερα κυκλοφορούν;
Όλα αυτά τα καταπληκτικά πνευματικά όντα, που νομίζουν ότι έχουν γίνει ξαφνικά θεοί. Γι’ αυτό φέρονται έτσι όπως φέρονται. Είτε λέγονται Κιμούλης, είτε Σπυρόπουλος, είτε Φιλιππίδης, είτε Λιγνάδης. Τους καταδικάζω ασυζητητί όλους αυτούς. Είμαι υπέρ των θυμάτων, πιστεύω απόλυτα στην ειλικρίνειά τους.
Γι’ αυτό αντιμετωπίζω με μεγάλη έκπληξη κάποιες αποφάσεις των δικαστηρίων ή τη θέση της έδρας κατά τη διάρκεια της δίκης του Λιγνάδη, ας πούμε, ενώ γινόταν μια αισχρή επίθεση από την υπεράσπισή του προς τα θύματα προκειμένου να τα πανικοβάλλουν και να τα ξεφτιλίσουν. Πώς λοιπόν προστατεύονται οι μάρτυρες και τα θύματα; Αλλά ο ισχυρός τελικά είναι πάνω απ’ όλα.
Μου είπατε νωρίτερα ότι αν και γνωρίσατε νωρίς την επιτυχία δεν χρειάστηκε καν να προσπαθήσετε για να μην πάρουν τα μυαλά σας αέρα. Το ίδιο ισχύει και για την εκκωφαντική τηλεοπτική επιτυχία της Λάμψης όταν πια ήσασταν μεσήλικας;
Καταρχήν είχα κάνει και παλιότερα τηλεόραση.
Ναι, δύο έργα του Ξενόπουλου.
Μπορεί πολύ αργότερα όλη η Ελλάδα να με φώναζε Γιάγκο Δράκο, αλλά παλιότερα με φώναζε Θράσο, από την “Αφροδίτη” του Ξενόπουλου που έκανα το ’77. Δυο χρόνια αργότερα έκανα πάλι Ξενόπουλο, το “Τυχεροί και άτυχοι”. Μιλάμε για πολύ μεγάλες επιτυχίες. Μετά σταμάτησα την τηλεόραση γιατί ασχολήθηκα με το θέατρό μου. Και πιο μετά μου έγινε η πρόταση για τη “Λάμψη” από τον Φώσκολο.
Ο οποίος είχε σκηνοθετήσει και την πρώτη σας ταινία το ‘68.
Δεν ήταν ακριβώς η πρώτη μου ταινία. Ο Φίνος ήθελε να μου κάνει ένα δοκιμαστικό και με έστειλαν σε ένα πλατό που γινόταν γύρισμα. Μου λέει ο σκηνοθέτης: αντί να σου κάνουμε ένα δοκιμαστικό που μπορεί να μην το δει κανείς, κάνε ένα πέρασμα στην ταινία που θα τη δουν έτσι κι αλλιώς. Ήταν η “Λεωφόρος του μίσους” με πρωταγωνιστή τον Νίκο Γαλανό. Έπαιζε και η Χρονοπούλου, ο Καζάκος, η Νόνικα Γαληνέα. Εγώ έκανα ένα ζιγκολό που φορούσε φουλάρια. Αυτή ήταν η αισθητική του Φώσκολου, βασικά το φουλάρι.
Πώς σας προσέγγισε για τη “Λάμψη”;
Δεν με προσέγγισε αυτός. Εκείνη την εποχή η Βουγιουκλάκη είχε πολύ στενές σχέσεις με τον Κυριακού, είχαν κάνει τη σειρά “Και εύθυμη και χήρα” με τον Σπυρόπουλο. Οπότε η “Λάμψη” ήταν άλλη μια ευκαιρία για να παίξει ο Σπυρόπουλος. Ο Φώσκολος σκεφτόταν διάφορα πρόσωπα σύμφωνα με τη δική του αισθητική.
Δηλαδή ο Φώσκολος ήταν τύπος που έβλεπε σε μια βιτρίνα ένα σακάκι λαμέ ψαροκόκαλο κι αγόραζε δυο-τρία. Τέτοια φόραγε. Ήθελαν τον Σπυρόπουλο και για κάποιο λόγο -δηλαδή γιατί ήταν ο Διαγόρας Χρονόπουλος τότε στο παιχνίδι- την Κούρκουλα.
Στη Βουγιουκλάκη και τον Χρονόπουλο δεν πήγαινε, ας πούμε, η Τόνια Καζιάνη για το ρόλο της Βίρνας ή ο Ερρίκος Μπριόλας για το ρόλο του Γιάγκου Δράκου. Δεν ήθελαν ούτε τον Αλεξανδράκη, ούτε τον Αντωνόπουλο, ούτε τον Βόγλη, όλους αυτούς που είχαν μια ηλικία κλπ.
Χρόνια μετά σε μια δεξίωση ο ίδιος ο Κυριακού μου αποκάλυψε ότι η Βουγιουκλάκη πρότεινε να παίξω εγώ το ρόλο του Γιάγκου. Κάπως προτάθηκε και η Κάτια Δανδουλάκη. Άρα εμείς ήμασταν “φορετοί” στη “Λάμψη” και έπρεπε να μας αποδεχθεί ο Φώσκολος. Ο οποίος δεν με συμπάθησε ποτέ.
Η συνεργασία μας ήταν…καμία. Τους δύο πρώτους μήνες που σκηνοθετούσε, έδειχνε τη Βίρνα ακόμη και σε πλάνα που μιλούσα εγώ. Κάποια στιγμή τον παίρνω τηλέφωνο και του λέω ότι παραιτούμαι. Γιατί; μου λέει. Γιατί μιλάω και δείχνεις μόνο τη Δανδουλάκη. Ναι, λέει, αλλά έχεις μια φωνή που δεσπόζει.
Τότε ηχογράφησε τη φωνή μου να τελειώνουμε, του λέω. Πάνω στο κοντρόλ ήταν συνήθως η Βουγιουκλάκη, ο Πλωρίτης και ο Χρονόπουλος, οι οποίοι είχαν συναντήσεις δυο-τρεις φορές την εβδομάδα με τον Φώσκολο για να ελέγχουν τους προστατευόμενούς τους. Ο Γιάγκος Δράκος λοιπόν ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτος.
Μια μέρα όμως με έπιασαν αγκαζέ ο Κυριακού από τη μία και ο Φώσκολος από την άλλη και μου λένε: Η Δανδουλάκη είναι να φύγει, εσύ κρατάς τη σημαία. Ακόμη κι όταν πεθάνω, λέει ο Φώσκολος, έχω σενάρια στο συρτάρι μου για 30 χρόνια. Αν φύγεις, η “Λάμψη” θα κατεβάσει ρολά. Σε σένα στηριζόμαστε. Αυτή η κουβέντα έγινε το ’96. Έμεινα ως το 2005. Η Δανδουλάκη έφυγε το ’98.
Πότε αντιληφθήκατε την επιτυχία της Λάμψης;
Από την αρχή. Μπορεί να μην έβγαινα πολύ έξω, αλλά το καταλάβαινα από τις αντιδράσεις του κόσμου.
Τα γυρίσματα ήταν εύκολη ή δύσκολη υπόθεση;
Παίρναμε το σενάριο το βράδυ και γυρίζαμε την επομένη. Κάθε πρωινό μου ήταν τραγικό. Έβριζα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι μαλ@κίες έγραφαν. Εγώ και η Δανδουλάκη είχαμε δικαίωμα να διορθώνουμε το κείμενο. Εκείνη ερχόταν στο γύρισμα και το κείμενο της ήταν όλο γεμάτο blanco.
Εγώ από την αρχή είπα ότι δεν θα αλλάξω ούτε ένα “και”. Είμαι ηθοποιός, όχι σεναριογράφος, δεν θα κάνω και αυτή τη δουλειά. Ο αγώνας μου λοιπόν ήταν να κάνω ό,τι μπορούσα για αυτό το ρόλο. Ένα στοιχείο που έβαλα στον Γιάγκο Δράκο ήταν το ερωτικό. Δεν εννοώ σεξουαλικό, αλλά το πώς βλέπεις τον κόσμο.
Δεν έχω παίξει ποτέ μου με τεχνική, δεν ξέρω τι σημαίνει, με την έννοια της μανιέρας, να βγάζεις από την τσέπη μια συνταγή. Όχι, τίποτα από όλα αυτά, το μόνο που έκανα ήταν να αντιμετωπίζω ερωτικά ακόμη και μια καρέκλα που είχα απέναντι μου. Αυτό θεωρώ ότι πέρασε στον κόσμο.
Πώς αντέχατε όμως να πηγαίνετε στη δουλειά αφού κάθε πρωί ανεβάζατε πίεση από τα νεύρα;
Μόνο πίεση; Τι να πρωτοπούμε για αυτό το σενάριο. Θα σας θυμίσω κάτι απλό: Ο Γιάγκος Δράκος, αυτός ο μεγιστάνας, ένα βράδυ αναγκάζεται να κοιμηθεί στο γραφείο του, που έχει ένα καναπεδάκι και είναι σαν ένα μεσιτικό γραφείο της σειράς στο Αιγάλεω. Ξυπνάει το πρωί, ανοίγει μια πόρτα που υποτίθεται ότι είναι το μπάνιο, ρίχνει νερό στα μούτρα του, ξυρίζεται με το BiC, μετά βγάζει μια ψωροκολώνια από το συρτάρι, παίρνει ένα καμινέτο και φτιάχνει τον καφέ του.
Και σκέφτεσαι: Βρε μ@λάκα, όλη μέρα είσαι στου Κυριακού το μέγαρο, το γραφείο του είναι 800τμ, έχει από τραπεζαρία μέχρι γυμναστήριο. Και ο Γιάγκος Δράκος φτιάχνει καφέ στο καμινέτο; Οπότε λες: Άι στο δι@ολο, δεν μπορώ να το παίξω αυτό. Τέτοιο ήταν το επίπεδο. Ο Φώσκολος έπαιρνε πάρα πολλά χρήματα από τη “Λάμψη”. Είχε ανθρώπους που έγραφαν τα σενάρια, αυτός έστελνε μόνο το σκελετό.
Οι ηθοποιοί δεν βγάλατε πολλά χρήματα από όλη αυτή την ιστορία;
Προφανώς το έκανα για τα λεφτά. Δεν είχα μία γιατί τα είχα ρίξει όλα στο Απλό Θέατρο που τότε ήταν πίσω από το Πάντειο, όπου ανέβαζα ποιοτικά έργα. Έφτασα όμως να παίρνω από τη μάνα μου χρήματα για τσιγάρα και βενζίνη. Και υποτίθεται ότι ήμουν γνωστός πρωταγωνιστής. Αποφασίζω λοιπόν να κάνω τη “Λάμψη”.
Χρήστο, παραπάνω από 1.100.000 δρχ δεν μπορούμε να σου δώσουμε, μου λένε. Μάλλον με δουλεύουν, σκέφτηκα, όταν άκουσα το ποσό. Ήταν αστρονομικό για μένα. Δηλαδή αν μου έλεγαν 100.000 το μήνα πάλι θα μου φαίνονταν πολλά.
Πόσο παίρνει η Δανδουλάκη; τους ρωτάω. Λίγο παραπάνω από σένα, μου λένε. Καλά λέω, ας της κάνουμε τη χάρη, γιατί μέχρι τώρα ό,τι έχουμε κάνει μαζί, είμαι πρώτο όνομα εγώ.
Έλα όμως που σύντομα μαθαίνω ότι η Δανδουλάκη δεν παίρνει 50.000 παραπάνω, αλλά συνολικά 2.000.000 και βάλε. Με απειλή παραίτησης με πάνε στο 1,5 εκατομμύριο. Αλλά αργότερα μαθαίνω ότι η Δανδουλάκη παίρνει 3.000.000 τελικά.
Η “Λάμψη” εν τω μεταξύ είχε τεράστια επιτυχία, τα έσοδα του ΑΝΤ1 ήταν τρομακτικά. Ήμουν δηλαδή ριγμένος, όχι όμως μόνο οικονομικά.
Εξαρχής η Δανδουλάκη είχε θέσει όρο να είναι στους τίτλους: “Η Λάμψη με την Κάτια Δανδουλάκη”. Ήθελε να μπει πρώτο όνομα. Άντε, λέω εγώ, ας μπει μετά “και ο Χρήστος Πολίτης”. Όχι, μου λένε, δεν θέλει κανένα πλάι της. Κι εγώ πού πάω; ρωτάω.
Μετά, μου λένε, θα είναι ως εξής: Πρωταγωνιστούν Κώστας Σπυρόπουλος, Ελένη Κούρκουλα. Αν είναι δηλαδή δυνατόν δύο νέοι ηθοποιοί, μόνο και μόνο επειδή ήταν ο ένας προστατευόμενος της Βουγιουκλάκη και η άλλη σύζυγος του Χρονόπουλου. Αφήστε το, μην το βάλετε πουθενά το όνομα μου, τους λέω. Όχι, μου λένε, θα σας βάλουμε γκεστ σταρ.
Μάλλον δεν ξέρετε τι σημαίνει γκεστ σταρ, τους λέω. Ένας βασικός ήρωας σε ένα σίριαλ δεν είναι γκεστ σταρ.
Μην το βάλετε πουθενά, τους λέω, αν χρειαστεί να το μάθει ο κόσμος θα βγω έξω με πλακάτ που θα λέει: “Είμαι ο Χρήστος ο Πολίτης και παίζω σε αυτή τη σειρά”.Για να το πιστέψουν δηλαδή
(σ.σ. τελικά το όνομα του είναι το τέταρτο στους τίτλους αρχής, μετά τους Κάτια Δανδουλάκη, Κώστα Σπυρόπουλο, Ελένη Κούρκουλα, που εμφανίζεται στους τίτλους αρχής ως εξής: Στο ρόλο του Γιάγκου Δράκου ο Χρήστος Πολίτης).
Δεν είχε το παραμικρό καλλιτεχνικό ενδιαφέρον για εσάς η “Λάμψη”;
Όχι. Απλώς ήταν μια αφορμή να αγωνιστώ σαν ηθοποιός. Ήταν αγωνιστικός στίβος, που λένε. Όπως αντιμετώπισα τους μεγάλους ρόλους του θεάτρου, έτσι αντιμετώπισα και τον Γιάγκο Δράκο.
Στην καριέρα ενός ηθοποιού η πρωταγωνιστική παρουσία σε μια τόσο επιτυχημένη σαπουνόπερα κάνει καλό τελικά;
Και το ωραιότερο πράγμα του κόσμου αν το βλέπεις συνέχεια, θα το βαρεθείς, θα πεις άι σιχτίρ, σε χόρτασα. Θέλω να πιστεύω όμως ότι για μένα δεν το είπε ο κόσμος γιατί είχα αυτή την πρωτογενή ερμηνεία κάθε φορά, δηλαδή ήξεραν ότι αυτό που κάνω σήμερα δεν το έκανα χθες, ούτε θα το κάνω αύριο. Αλλά είναι παγίδα όλο αυτό.
Ως προς την τυποποίηση;
Ε, βέβαια. Όμως ο κόσμος έχει ένστικτο. Βλέπει, εμπιστεύεται, σέβεται, κάποιοι του λείπουν, άλλοι όχι. Αυτό μου έλεγαν στην πρεμιέρα του “Broadway”: Μας λείπετε, α σας δούμε σε άλλη ταινία; Ρε παιδιά, κοντεύω 80 χρονών. Τόπος στα νιάτα.
Δεν υπάρχει όμως και για εσάς μια κάποια φόρτιση εφόσον παίζετε σε ταινία μετά από σχεδόν μισό αιώνα;
Για την ακρίβεια 47 χρόνια. Από το θέατρο σταμάτησα το 1998 και από τη “Λάμψη” το 2005. Δηλαδή σταμάτησα γενικά τη δουλειά πριν από 17 χρόνια. Θες από θέμα αισθητικής; Δεν ξέρω. Όσο για τις προτάσεις, έχει σημασία από πού προέρχονται και τι σημαίνουν επί της ουσίας.
Δεν σας έλειψε η δουλειά καθόλου όλα αυτά τα χρόνια;
Όχι, καθόλου. Είναι μεστή η πορεία μου και η ψυχή μου γεμάτη. Δεν μου λείπει κάτι. Και τον Ορέστη έχω παίξει, και τον Ρωμαίο έχω παίξει, και ποιον δεν έχω παίξει. Τι να ονειρευτώ να παίξω τώρα; Όσο για την τηλεόραση, απλά δεν ήθελα να ξανακάνω. Ήταν μεγάλη ψυχική φθορά.
Σας λέω, επί 14 χρόνια, όσα τέλος πάντων κράτησε η “Λάμψη”, ξυπνούσα και έβριζα. Μια φορά είχε γίνει κι ένα επεισόδιο στο γύρισμα. Μια ηθοποιός ήταν ζευγάρι με έναν άλλο νεαρό ηθοποιό. Η κοπέλα κάποια στιγμή βαρέθηκε και παραιτήθηκε.
Ο Φώσκολος για να την τιμωρήσει έδιωξε και το αγόρι της. Το μαθαίνω εγώ και με όλο το θίασο μαζεμένο λέω: Αυτός ο κωλόγερ@ς, ο μ@λάκας, που νομίζει ότι είναι θεός και δεσπόζει με το κωλ@σενάριο που γράφει, να πάρει χαμπάρι ότι η “Λάμψη” δεν είναι μόνο αυτός, είμαστε και όλοι εμείς, δεν έχει δικαίωμα να κάνει τέτοια φασιστικά.
Εν τω μεταξύ σκηνοθέτης εκείνη την περίοδο είναι ο γιος του, ο οποίος έντρομος μου λέει: Χρήστο, είπες μπροστά μου τον πατέρα μου μ@λάκα;
Σπύρο, του λέω, εάν σε θεωρούσα γιο του Φώσκολου, δεν θα δεχόμουν να με σκηνοθετήσεις. Σημειωτέον ότι με τον Σπύρο Φώσκολο διατηρώ μέχρι σήμερα σχέση και είναι ένας άνθρωπος που αγαπώ και εκτιμώ.
Άρα οι σχέσεις με τον Φώσκολο ήταν τεταμένες εξαρχής και έτσι παρέμειναν ως το τέλος.
Δεν τον γούσταρα ποτέ.
Πώς συνεργαστήκατε όμως ομαλά τόσα χρόνια;
Μα δεν βλεπόμασταν. Τις επικεφαλίδες των σεναρίων έγραφε. Ή ακόμη και το σενάριο να έγραφε ο ίδιος, τι με νοιάζει εμένα; Και Σέξπιρ έχω παίξει, έχω καμιά επαφή μαζί του επειδή έγραψε τα έργα; Απλώς τον Σέξπιρ, όταν τον διαβάζω και τον μελετώ, δεν βρίζω. Νιώθω δέος και λέω Θεέ μου, πώς θα καταφέρω να προσεγγίσω κάτι τόσο σπουδαίο.
Δεν ακούγεται και πολύ ευχάριστη εμπειρία συνολικά η “Λάμψη”.
Όχι, ξεκάθαρα το έκανα για τα λεφτά. Και αργότερα δεν μπορούσα να φύγω γιατί θα έμενε ένας πολύ μεγάλος αριθμός ανθρώπων χωρίς δουλειά. Ήταν ένα μεγάλο συνεργείο και πλήθος ηθοποιών. Ήταν πολύ μεγάλη ευθύνη εκ μέρους μου. Ήθελα να φύγω πριν από τη Δανδουλάκη και μου είπε τότε: Σε παρακαλώ Χρήστο, επειδή έχω χρέη, ας το κρατήσουμε ένα χρόνο ακόμα και μετά φεύγουμε μαζί. Τελικά αποφάσισε να φύγει χωρίς να μου το πει.
