Ο Γιάννης Μπέζος, εκτός από εκπλκτικός ηθοποιός, εκτός από τις τεράστιες επιτυχίες που έχει στο ενεργητικό του, είναι και ένας άνθρωπος που με τα λεγόμενα του, πολλές φορές έχει προκαλέσει τόσο πολλέ και ιδιαίτερες συμπάθιες, όσο και πολλές αντιπάθειες. Το θέμα είναι ότι έχει καθαρό λόγο.
Ο ηθοποιός ήταν καλεσμένος στην εκπομπή της ETΡ Studio 4 και φυσικά είπε πολλά, διάφορα και ενδιαφέροντα.
Για την τηλεόραση του σήμερα είπε: “Φοβόμαστε γενικά. Η τηλεόραση είναι συντηρητική. Και θεματολογικά και σαν γλώσσα. Δεν μπορεί να βλέπουμε σειρές πριν από 30 χρόνια και να είναι πιο προχωρημένες. Σαν λόγος εννοώ. Δεν εννοώ τεχνικά. Τεχνικά έχουμε πάει στο φεγγάρι. Η ουσία είναι τι λέμε και πως το λέμε. Και πόσα θέματα κοινωνικά και ενδοοικογενειακά που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία και ασχολούμαστε συνέχεια στην τηλεόραση λες κι είμαστε ανάμεσα σε ένα χωριό, σε ένα τσίπουρο και σε ένα τάβλι. Αυτό σημαίνει ακινησία”.
Για την πορεία του είπε: “Αποτυχία καραμπινάτη δεν είχα ποτέ. Υπήρχαν πράγματα που δεν επικοινώνησα για κάποιους λόγους που φυσικά είμαι υποχρεωμένος να αναλύσω και να καταλάβω γιατί. Πάντα υπάρχει μια εξήγηση. Είτε αυτό που κάνουμε είναι έξω από τον καιρό του, είτε δεν συντονιζόμαστε με μια βαθιά επιθυμία του κόσμου να επικοινωνήσει με κάτι κι εμείς είμαστε αλλού, είτε μπερδευόμαστε με ένα ρεπερτόριο που δεν είναι κοντά μας γιατί είμαστε λίγο αιχμάλωτοι της τηλεοπτικής μας εικόνας, είτε ο χώρος που κάνουμε κάτι δεν είναι ο κατάλληλος […] ‘Οποιος έχει το όνομά του πρώτο, αυτός έχει την ευθύνη. Αυτά τα δεν είναι ο κόσμος στο θέατρο και φταίει η ταξιθέτρια είναι γελοιότητες”.
Ο Γιάννης Μπέζος ανέφερε μάλιστα σε άλλο σημείο της συνέντευξης: “Να μη φοβόμαστε να στεναχωρήσουμε τους ανθρώπους. Δεν στεναχωριούνται. Είναι προτιμότερο να στεναχωρηθεί παρά να το κουβαλάς σαν σαράκι, σαν καρφί στο κεφάλι που σε ακολουθεί και να υποδύεσαι ότι είσαι χαρούμενος […] Πήγα μια φορά σε reunion και κόντεψα να αυτοκτονήσω. Διαπίστωσα ότι όλοι παλιοί χαζοί, παρέμειναν χαζοί. Όλοι οι ανόητοι χειροτέρεψαν. Δεν είδα καμία βελτίωση […] Βλέπω ότι δεν αλλάζουν έτσι εύκολα οι άνθρωποι. Είναι φοβερό. Λένε να θυμηθούμε τα παλιά. Γιατί να τα θυμηθούμε; Δεν θέλω να θυμηθώ τίποτα παλιό. Θέλω να πάω μπροστά. Σιγά μη κάτσω να θυμηθώ τα παλιά”.
Κλείνοντας παραδέχτηκε: “Έχω υπάρξει πολλές φορές σκληρός με τον εαυτό μου και με συντελεστές και με συνεργάτες. Όχι άδικος όμως. Άδικος δεν υπήρξα ποτέ και αν υπήρξα, υπήρξα άθελα μου. Πολύ πιθανόν να υπήρξα. Σκληρός και απαιτητικός υπήρξα και είμαι ακόμα”.