Ραντεβού με τον Νίκο Χατζηνικολάου είχε η Ζέτα Μακρυπούλια.
Η Ζέτα ήταν η πρώτη καλεσμένη του γνωστού δημοσιογράφου στην εκπομπή του ΑΝΤ1 ΄΄Ενώπιος Ενώπιω΄΄.
Η επιτυχημένη ηθοποιός και παρουσιάστρια αναφέρθηκε στις πληγές που της άφησαν όλα τα δημοσιεύματα που κατά καιρούς αφορούσαν με αρνητικό τρόπο το πρόσωπο της τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο, για τις κρίσεις πανικού και την περίοδο που ένιωσε να ματαιώνονται τα πάντα στη ζωή της.
“Έχω ακούσει πολλά, έχω περάσει σε αυτά τα 32 χρόνια πολλά. Είναι πολύ μεγάλο κεφάλαιο, χρειάζομαι την βοήθεια σου, μπορώ να το ανοίξω απλώς επειδή έχουν περάσει και πάρα πολύ τα χρόνια πια με θυμάμαι να ζω πολύ έντονη κριτική, για μένα πολλές φορές άδικη. Φυσικά και κατανοώ την εργασία οποιουδήποτε, κατανοώ ότι πρέπει κάτι να γράψεις, κατανοώ ότι πρέπει κάτι να πεις, αλλά δεν γίνεται να κατανοεί μόνο η μία πλευρά. Επίσης, έχετε κάτι μαγικό οι δημοσιογράφοι. Κάνετε μεμονωμένα τη δουλειά σας αλλά, αν κάποιος πει κάτι για τον κλάδο, για τον τρόπο, τότε γίνεστε μια γροθιά και αυτό πραγματικά το θαυμάζω. Έχω περάσει σκληροπυρηνικές εποχές, εποχές των μεσημεριανών εκπομπών. Έχω ζήσει με παρακολούθηση, με παρακολουθούσαν αυτοκίνητα, άνθρωποι, φακοί. Έχω κάνει αυτό που μου είπε ο Τύπος να κλειστώ στο σπίτι μου. Και τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου, ειδικά της προσωπικής μου ζωής, έχω επιλέξει να τη ζω μέσα σε τέσσερις τοίχους. Αυτό όλο έχει κάποιο κόστος αλλά είναι και επιλογή. Θέλω να πιστεύω ότι είναι περασμένα ξεχασμένα όλα αυτά. Είναι τόσο πολλή η πίεση που δεν έχεις περιθώριο. Νόμιζα ότι το διαχειρίζομαι, ότι δεν με αγγίζουν όλα αυτά και κατά μία έννοια δεν με αγγίζουν. Τα πολύ πολύ χοντρά πράγματα που έχουν ειπωθεί για μένα δεν μπορούν να με αγγίξουν πέρα από το αίσθημα της αδικίας γιατί ξέρω πως δεν ήταν αλήθεια. Αν θεωρούσα ότι ήταν κάτι αλήθεια, ίσως να είχα περισσότερη συμμετοχή. Είχα καταλάβει από πολύ νωρίς ότι αν δώσεις το παραμικρό αρκεί για να φουντώσει παραπάνω. Είχα επιλέξει τη σιωπή όσο μπορούσα και όπως μπορούσα, που και αυτό είχε ένα κόστος αλλά περίμενα να τελειώσει”.
“Νομίζω ότι προκάλεσε και το γεγονός ότι οι σχέσεις μου ήταν με γνωστά πρόσωπα και από εκεί και πέρα δεν ξέρω τι άλλο. Σημασία πάντως σε όλα αυτά δεν έχει τόσο τι νιώθω ή πως θα το αντιμετωπίσω εγώ αλλά πόσο είσαι εσύ αποφασισμένος να επέμβεις και να ασχοληθείς μαζί μου. Με αντιμετώπισαν ως αντικείμενο, το έχω δει! Ο χώρος αυτός είναι σκληρός πόσο μάλλον για ένα παιδί 15-16 ετών. Στην ψυχολογία μου έκαναν κακό όλα αυτά, άργησα πάρα πολύ να το καταλάβω και το κατάλαβα τώρα αυτά τα τελευταία πέντε χρόνια που είναι αρκετά κρίσιμα για μένα. Στις σχέσεις μου όχι τόσο, γιατί είχα τον τρόπο να μπορώ να τις προστατεύσω. Έκαναν πάρα πολύ κακό στην ψυχολογία μου. Δεν καταλαβαίνω, έχω δεχθεί πάρα πολύ άσχημες συμπεριφορές”.
“Πάνω από τα πάντα πια έχει περάσει η ψυχική μου υγεία. Είναι πάνω απ’ όλα αυτή τη στιγμή για μένα γιατί χτύπησε ένα πολύ ισχυρό καμπανάκι σε μια περίοδο, προ κορονοϊού ακόμα, που πάλι ήμουν στη δίνη των συνεντεύξεων γιατί ξεκινούσε μια νέα χρονιά και έπρεπε να δώσω κάποιες συνεντεύξεις που είναι απαραίτητο γιατί είναι οι κανόνες της δουλειάς μας. Έπαθα πανικό. Η δεύτερη κρίση πανικού που έχω πάθει στη ζωή μου, την πρώτη μου την έπαθα στα 27 μου πάνω στη σκηνή του θεάτρου παίζοντας. Δεν ήξερα τι είναι αυτό το πράγμα και ξαφνικά άκουσα εδώ μέσα ένα κρακ και άρχισα να τρέμω επάνω στη σκηνή. Είναι απορίας άξιον γιατί συνέβη αυτό. Έχει υπάρξει περίοδος της ζωής μου που ήμουν έξω, που έβγαινα. Καμιά φορά που δεν έχουμε κάνει στη ζωή μας, το θέλουμε. Αυτό που λες ότι δεν έχω αλλάξει τους άντρες σαν τα πουκάμισα καμία φορά μπορεί να ήθελα λίγο να είμαι τόσο ανοιχτή, να παίξω. Αλλά όχι, ακολούθησα μια άλλη γραμμή γιατί ήταν έτσι η οικογένειά μου”.
“Οπότε η πρώτη φορά που χρειάστηκε να ζητήσω βοήθεια ήταν αυτή. Η δεύτερη φορά που έπαθα κρίση πανικού, που πλέον όμως την αναγνώρισα και δεν με επηρέασε τόσο, ήταν αυτή την περίοδο που περιγράφω με αυτές τις συνεντεύξεις όπου πάλι ήμουν σε μια δίνη να δω τι θα με ρωτήσουν, τι θα πω, πως θα το πω για να μην σχολιαστεί αυτό που θα πω, “όχι, αυτή τη λέξη θα τη βγάλω” και να μπαίνω στη διαδικασία να ζητάω τις συνεντεύξεις για να τις διαβάσω. Να μπαίνω επίσης στη διαδικασία να διαπραγματεύομαι τους τίτλους, γιατί είναι ένα άλλο κεφάλαιο στις συνεντεύξεις ξέχωρο από αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή μεταξύ μας. Οπότε παθαίνω μια ωραιότατη κρίση, αντιλαμβάνομαι ότι όλο αυτό που είχα χτίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν ισχύει και είναι ένα ψέμα και στον ίδιο μου τον εαυτό”.
“Αρχίζω και νιώθω ευάλωτη προς όλες τις κατευθύνσεις και δεν ξέρω τι να κάνω. Κάποια στιγμή με θυμάμαι να λέω: “Τέλος, τέλος! Είναι πολλά τα χρόνια, έχω δώσει πάρα πολλές συνεντεύξεις, έχω πει πολλά πράγματα, από ανούσια μέχρι και μη, δεν υπάρχει κανένας άλλος λόγος πια. Δόξα τω Θεώ υπάρχει και νέα γενιά και εγώ ό,τι έπρεπε να κάνω το έχω κάνει”. Από τότε είμαι πολύ πιο ήσυχη. Ένα άλλο γερό σοκ που έπαθα είναι όταν αντιλήφθηκα πως η πραγματικότητα, όπως την έχω εγώ στο μυαλό μου, δεν είναι αυτή. Για τα πάντα γύρω από τη ζωή μας. Επίσης, μετά ήρθε η κρίση της εικόνας. Πόσο πολύ θυσιάζουμε κάποια πράγματα και πόσο πολύ καταπιεζόμαστε μόνο και μόνο για να μη χαλάσουμε την εικόνα μας”.
“Ξαφνικά άρχισε να μη μου φτάνει όλο αυτό, να θέλω και κάτι άλλο. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι όσα χρόνια μου μένουν, θα είμαι με την ίδια συνθήκη. Επειδή ξέρω ότι είμαι ένας άνθρωπος που τρέμω τις αλλαγές, τώρα το καταλαβαίνω, προσπαθώ να μάθω ότι τα πράγματα δεν μένουν ποτέ για πάντα όπως είναι και αλλάζουν. Την εποχή που θεωρούσα πως ήμουν ευτυχισμένη, ανέμελη, δημιουργική και επιτυχημένη, τώρα την κοιτάζω και βλέπω ότι δεν ήταν μόνο αυτό. Με έπιασε μια ματαίωση και μια αναίρεση των πάντων”.
